Hekayə
Səhərin sükutunu yalnız torpağın nəfəsi pozur. Üzləri küləkdən, günəşdən, torpaqdan qorunsa da, gözlərindəki qürur oxunur. Bu qadınlar sadəcə kartof toplamır – onlar bir kəndin nəfəsini, bir ölkənin süfrəsini daşıyırlar. Hər yumru torpaq parçası onların əllərindən süzülüb həyat olur. Tərlə yoğrulmuş əmək, kimliyini gizləyən deyil, əksinə, heykəlləşdirən bir gücdür.
