Hekayə
Baxış ilk öncə aldanır — kölgələr sanki özü yol gedir, dəvələr isə onların səssiz izləri kimi qalır arxada. Günəş torpağın üstündə rəqs edir, zaman isə bu səhnəni yaddaşa yazır. Bəzən gerçək görünən kölgədir, var olan isə unudulur. Bu görüntü təbiətin işıqla qurduğu teatrın səhnəsidir — rollarda səssiz dəvələr, baş rolda isə kölgənin özü.
